ابراهــــــیم معـــــنوی

ای خواجه درد هست لیکن طبیب نیست.وقتی بر مرکب مترو سوار هستم و تلفن همراه بعضی از هموطنان به صدا در می ایید و هر کدام هم صدای خاصی دارد کسی شبیه کسی نیست همه یکی هستند ولی انگار نیستند  .اولین سوالی را که پاسخ می دهند معمولا کجای؟ اقا  یا خانم هم می گویند :تو قطارم دارم میرم.(حالا هر جا...)خیلی جالبه بعضی شاید تو قطار باشند ولی می گویند من تو قطار نیستیم وجای دیگر را می گویند.بابا تو، تو ی قطاری ولی یا باور ندارد یا ...بقیه هم که می گویند :تو قطارم ولی هر کدام یک مقصد دارند و نام جای را می اورند واقعا جالبه ما همه سوار یک قطاریم ولی هرکس راه خودش مقصد خودش و ایستگاه خودش  و سرنوشت خودش را می رود.و هرکس با زبان خودش حرف می زند یکی مثل تو فیلما میگه تو قطارم دارم میرم کرج یا تهران ،یکی  هم با ناز  میگه نزدیک ایستگاهم یکی میگه حالا مونده تو برو خودم میام . یکی هم می گویید می مانم تا تو بیای، و شاید هم بگوید بمون تا منم بیام یکی شاید ایستگاه اخرش باشد و باید پیاده شود و می رود و شاید دوست نداشته باشد که برود ولی باید برود چاریی ندارد و یک نکته این قطار خواهد ایستاد این ایستگاه نشد ایستگاه بعد و ان هم نشد ایستگاه اخر .پایان راهست باید پیاده بشویم!حالا با هر ژسی با هر مدی و گوشی با هر مقامی !!!ایستگاه اخر باید پباده بشویم و ای کاش وقتی به ایستگاه اخر رسیدیم .شادمان که دلداری منتظرمان است و انگاه لحظات را می شماریم ایستگاهها را می گذرانیم تا به ایستگاه قرار برسیم .حالا کجای؟ قطار نشد با پای پیاده می اییم به شرط انکه تو منتظرم باشی یا رب.ابراهیم معنوی